خیال روی تو در خاطرم در آویزد

چو کودکی که به دامان مادر آویزد

ز انتخاب فرومانده ام، که عشق و عفاف

دو کفه یی ست که با هم برابر آویزد

چه التفات به اشکم کنی، که مستان را

چه غم دو قطرهٔ می گر ز ساغر آویزد

چو ابر تیره حسودم، روا ندارم چرخ

ز بام غیر تو را همچو اختر آویزد

به خانه گذر چه اسیرم، خیال من با توست

درخت بارور از بام و در سر آویزد

سحر به دامن یادت سرشک من آویخت

چو شبنمی که به دامان گل درآویزد